Podróż motocyklowa Chiny – kierunek Zada i Królestwo Guge

Po dniu odpoczynku w Ali byliśmy wypoczęci i gotowi na dalszą drogę. Jurek wymienił w moim motocyklu regler, który niestety uległ awarii. To właśnie on odpowiadał za wszystkie wcześniejsze problemy z silnikiem.

Tego dnia do pokonania mieliśmy zaledwie 210 km. Naszym celem była Zada – miasteczko położone nieopodal ruin dawnego Królestwa Guge. Leży ono około 150 km na południe od głównej tybetańskiej trasy przecinającej region ze wschodu na zachód.

Pierwsze 60 km za Ali pokonaliśmy nowym asfaltem. Droga ostro wspinała się w górę, lecz dzięki nawierzchni nie sprawiała większych problemów. Jechaliśmy przez szeroką, zieloną dolinę. Jak na tybetańskie warunki, widoki były przeciętne. Chyba już zdążyliśmy się rozpieścić tym, co do tej pory widzieliśmy.

Po 60 km skręciliśmy w boczną drogę. Od razu natknęliśmy się na szeroką i wzburzoną rzekę. Po śladach jeepów widać było, że przejazd tędy nie wchodzi w grę – nurt był zbyt silny. Musieliśmy szukać innej drogi, przedzierając się przez wysokie, kamieniste wały przy rzece. Pokonanie ich zajęło trochę czasu – kamienie były duże i zdradliwe. Na szczęście sama przeprawa przez wodę okazała się łatwa.

Przełęcze, orły i buddyjskie klimaty

Zaraz za rzeką zaczęły się szutrowe serpentyny. Po kilku zakrętach – kolejne zaskoczenie. Następna rzeka, jeszcze głębsza, ale tym razem z piaszczystym dnem. Miejscowi wskazali, że damy radę – i faktycznie się udało.

Zaraz potem droga ostro wspięła się w górę. Na wielu odcinkach jechaliśmy na pierwszym biegu. Po żmudnym podjeździe dotarliśmy na pierwszą z czterech przełęczy – 5300 m n.p.m. Na szczycie powitały nas flagi modlitewne i kamienne stupy. Było to nasze pierwsze wyraźne spotkanie z buddyjską symboliką – wcześniej w Xinjiangu, dominował islam.

Po krótkim odpoczynku dla motocykli ruszyliśmy dalej. Najpierw zjazd w dolinę, a potem kolejna wspinaczka na ponad 5000 metrów. Po drodze wyprzedzaliśmy ciężarówki, co przy szerokości drogi równej jednemu samochodowi nie było łatwe – nawet na motocyklu.

Wkrótce z przeciwka nadjechała kawalkada terenówek na sygnale – jakieś ważne VIP-y. Nie zwolnili nawet na moment, więc musieliśmy błyskawicznie zjechać w bok i ukryć się w zagłębieniu terenu, żeby nie zostać zepchnięci w przepaść!

Podróż motocyklowa Chiny – rajd przez płaskowyż i księżycową dolinę

Druga przełęcz okazała się jeszcze trudniejsza, mimo że była tylko nieco niżej niż poprzednia. Podjazd był bardzo wymagający – wąska ścieżka i ostre urwiska. Na górze znowu flagi, stupy i… kilka majestatycznych orłów.

Orły przez kilkanaście minut leciały przed nami, tuż nad serpentynami – niezapomniany widok. Kolejne dwie przełęcze były już łatwiejsze, a droga nieco mniej stroma. W większości jechaliśmy wzdłuż rzeki, a teren był bardziej przewidywalny.

Ostatni odcinek przed Zadą prowadził przez pustynny płaskowyż. Myśleliśmy, że najtrudniejsze za nami – nic bardziej mylnego. Droga była w fatalnym stanie. Wyglądało to jak piaszczysta pustynia z ledwo widoczną ścieżką, zniszczoną przez ciężki sprzęt budowlany.

Budowa nowej trasy trwała w najlepsze. Za kilka lat powstanie tu równy asfalt, ale na razie musieliśmy przedzierać się przez wyjątkowo trudny teren. Już po pierwszych 20 minutach byliśmy wyczerpani, a przed nami wciąż pozostawało ponad 50 km.

Zachód słońca nad ruinami Guge

Po pewnym czasie krajobraz zaczął się zmieniać. Wjechaliśmy w zachwycającą, księżycową dolinę. Piaszczyste łachy pojawiały się tylko co kilkaset metrów, a pomiędzy nimi droga była już dość ubita. W końcu mogliśmy sięgnąć po aparaty i porobić zdjęcia.

Widoki były tak niesamowite, że zatrzymywaliśmy się co chwilę na krótkie sesje fotograficzne. Do Zady dotarliśmy około 17:00. Szybki rzut oka na lokalny klasztor – jeden z niewielu ocalałych po rewolucji kulturalnej – i krótki odpoczynek w hotelu.

Zaraz potem ruszyliśmy na ostatni odcinek – 19 km do ruin Królestwa Guge. Chcieliśmy zdążyć przed zachodem słońca. Udało się idealnie. Złote światło wieczoru nadawało ruinom magiczny charakter.

Nie było ani jednego turysty – nic dziwnego, droga tu odstrasza. Ruiny Guge, orły, przełęcze, księżycowa dolina – wszystko to sprawiło, że ten dzień zajął wysokie miejsce w naszym podróżniczym rankingu.

Wyjazd z Zady pełen kurzu i wyzwań. Serpentyny i budowa drogi – najcięższy etap wyprawy

Poprzedniego wieczora byliśmy naprawdę wykończeni. Po powrocie z Królestwa Guge padliśmy do łóżek i zasnęliśmy od razu. Rano trzeba było wcześnie wstać. Słyszeliśmy, że droga znowu będzie w budowie, co zawsze mocno spowalnia jazdę.

Myśleliśmy, że najgorszy odcinek już za nami. Spokojnie załadowaliśmy motocykle i ruszyliśmy w stronę słynnego jeziora Manasarovar. Szybko okazało się jednak, że ten dzień będzie jeszcze trudniejszy.

Zaraz za miasteczkiem zaczęły się ostre serpentyny, całkowicie rozkopane przez koparki. Droga wyglądała jak jeden wielki plac budowy: piach, żwir, kamienie i nawiezione chałdy materiałów budowlanych. Do tego ciężarówki, spychacze, koparki i robotnicy.

To, co poprzedniego dnia uznaliśmy za trudne, było niczym w porównaniu z tym, co nas czekało. Piaszczysty pył wdzierał się wszędzie. Widoczność momentami spadała do zera. Jako druga w kolumnie, najadłam się naprawdę sporo piachu. Oczy miałam czerwone jak królik.

Niekończący się piach i walka z motocyklami

Wyprzedzanie po omacku, na zwałach piachu i tuż przy urwiskach – to coś, czego nie zapomnę do końca życia. Motocykle dzielnie dawały radę, choć tego dnia dostały porządnie w kość. Na stromych, piaszczystych podjazdach często się dławiły, a czasem nawet gasły.

Szczególnie Jurek miał problem – jego Afryczka nie miała mocy. Każdy podjazd był walką, a kilometry przesuwały się na liczniku bardzo wolno. Po 20 km byliśmy wyczerpani. Przed nami jednak wciąż ponad 200 km, z czego tylko 100 po asfalcie.

Po wyjechaniu z księżycowej doliny droga się nieco poprawiła. Choć plac budowy pozostał, nie był już tak piaszczysty. Podjazdy na kolejne dwie przełęcze – każda powyżej 5000 m – były jednak dramatycznie trudne.

Nagrodą za trudy dnia był niesamowity widok na Nanda Devi. To był jeden z nielicznych momentów, gdy mimo kurzu wyciągnęliśmy aparat. Podjechaliśmy na kamieniste zbocze, z dala od pyłu, by zrobić zdjęcia w bezpiecznych warunkach.

Spotkanie z Kailash i nocleg nad jeziorem Manasarovar

Zjazd z ostatniej, czwartej przełęczy tego dnia był równie emocjonujący jak pierwszy podjazd. 120 km off-roadu wykończyło nas całkowicie. Pokonanie tego odcinka zajęło nam aż siedem godzin, z zaledwie półgodzinną przerwą na jedzenie.

Gdy wreszcie dotarliśmy do asfaltu, odetchnęliśmy z ulgą. Po godzinie jazdy naszym oczom ukazała się święta góra Kailash. W promieniach zachodzącego słońca zrobiliśmy krótką sesję zdjęciową. Ułożyliśmy też stupy – jedną w intencji Łucji i Marka, drugą za pomyślność naszej podróży.

Wieczorem dotarliśmy do Horchu – miasteczka położonego nad jeziorem Manasarovar. Ostatnie 60 km było szutrowe, ale w porównaniu z wcześniejszą drogą to była bułka z masłem.

Miasteczko, jak większość w tym rejonie, było dość ponure i brudne. Zmęczeni usiedliśmy do miski tybetańskiego makaronu i zaraz po niej padliśmy spać. Nawet ten niesmaczny makaron smakował lepiej niż zwykle. Po takim dniu wszystko wydaje się lepsze.

Podróż motocyklowa Chiny – błoto, tarka i duchowy Tybet

Od Jeziora Manasarovar ruszyliśmy dalej główną drogą w kierunku Lhasy. Podjazdy na przełęcze nie były już tak wymagające. Szeroka dolina, wzdłuż której biegła trasa, w większości była zielona, choć oczywiście bez drzew. Po prawej stronie widać było główny łańcuch Himalajów, a po drodze mijaliśmy szmaragdowe jeziora. Było malowniczo, ale nie aż tak dziko i spektakularnie jak wcześniej.

Droga nadal była w budowie, ale bardziej zaawansowana. Zamiast piachu pojawił się żwir, choć w miejscach, gdzie pracowały maszyny, nadal trafialiśmy na błoto i objazdy. Najgorsza była jednak tarka – wyrównany żwir rozjeżdżony przez ciężarówki. Momentami była tak intensywna, że nawet przy prędkości 90 km/h nie dało się jechać. Często zjeżdżaliśmy z drogi i poruszaliśmy się obok niej, po otwartym terenie.

Pierwszym większym miasteczkiem było Paryang – 200 km od jeziora. Planowaliśmy tam nocleg, ale było wcześnie, a samo miejsce nie zachęcało. Miasteczka zachodniego Tybetu dalekie są od romantycznych wyobrażeń o tej krainie – nie ma klasztorów, mnichów ani klimatu duchowości. Zburzone świątynie, nieliczne stupy i tradycyjne stroje wśród mieszkańców to jedyne ślady przeszłości. Wszechobecny brud i chaos dominują nad atmosferą.

Trudna droga do Sagi i błotne zmagania

Za Paryang krajobraz stawał się bardziej pustynny. Baliśmy się, że znów będziemy walczyć z piachem, ale tym razem było lepiej. Większość wydm zatrzymywała się na krawędzi drogi. Dzięki temu mogliśmy w końcu skupić się na widokach, a nie na walce z nawierzchnią.

Planowaliśmy dotrzeć na nocleg do Sagi – ostatniego z depresyjnych miasteczek na trasie. 60 km przed Sagą mój motocykl znowu odmówił posłuszeństwa. Okazało się, że nie stykały kable – mimo że przetrwały cały dzień tarki. Jurek szybko naprawił problem i mogliśmy ruszyć dalej. Niestety, ostatnią godzinę jechaliśmy po ciemku. Tybetańczycy rzadko używają świateł, a na kamienistej drodze trudno było dostrzec zagrożenia.

Dojechaliśmy zmęczeni. 450 km tarki i jazdy nocą dało się nam we znaki. Ból barków od jazdy na stojąco towarzyszył nam już stale. Saga nie zaskoczyła – kolejne brudne miasteczko, bez śladu duchowości. Rano, po zlutowaniu kabli, ruszyliśmy w stronę centralnego Tybetu, pełni nadziei na inną rzeczywistość.

W kierunku Shigatse – najcięższy off-road i duchowe spełnienie

Z początku jechaliśmy główną drogą. Pierwsze 60 km to wciąż tarka, ale potem pojawił się asfalt. Radość trwała jednak krótko – droga znów zamieniła się w błotnisty plac budowy. Po niedawnych opadach co chwilę przejeżdżaliśmy przez rzeki i kanały. Cała trasa była jednym wielkim objazdem. Tylko krótkie fragmenty były utwardzone.

Najtrudniejszy odcinek to 70 km jazdy dosłownie po rzece. Droga była w budowie na zboczu doliny, ale nie można było na nią wjechać. Wszystkie pojazdy – także autobusy – poruszały się po kamienistym korycie rzeki. Choć w połowie wyschnięte, co chwilę trafialiśmy na błoto i wodę. Widzieliśmy sporo zakopanych ciężarówek – nikt ich nie wyciągał. Dwa razy sami ugrzęźliśmy w błocie po kolana. Wyglądaliśmy jak obraz nędzy i rozpaczy.

Po tym wymagającym rajdzie dotarliśmy do Lhaze. Tam musieliśmy czekać na punkcie kontrolnym. Do Shigatse zostało już tylko 120 km nowego asfaltu. Choć było późno i padał deszcz, zdecydowaliśmy się jechać.

Shigatse było pierwszym prawdziwie buddyjskim miastem na naszej trasie. Wieczorem dotarliśmy do hotelu – z prysznicem! Rano wyruszyliśmy do słynnego klasztoru. Wreszcie zobaczyliśmy duchowy Tybet: mnichów, świątynie, kolory i modlitewny gwar. Choć przybyli turyści, a krajobraz nieco się spłycił, czuliśmy, że właśnie o to w tej podróży chodziło.

Podróż motocyklowa Chiny – spokojna droga do duchowej stolicy Tybetu

Po intensywnych dniach jazdy i trudnych terenach, dzień spędzony na zwiedzaniu klasztoru w Shigatse był jak chwila wytchnienia. Czwartego sierpnia po południu wyruszyliśmy w stronę Lhasy. Tym razem czekała nas spokojna trasa – cała asfaltowa, biegnąca doliną, wzdłuż łagodnych wzgórz. Jechaliśmy w towarzystwie jeepów pełnych turystów.

Z każdym kilometrem ruch na drodze się nasilał. Przed samą Lhasą zrobiło się naprawdę tłoczno. Wjeżdżając do miasta, od razu poczuliśmy jego skalę. Lhasa to duże, tętniące życiem miasto z ogromną liczbą samochodów, Chińczyków, turystów i oczywiście wszechobecnego chińskiego wojska, pilnującego porządku.

Nie tracąc czasu, skierowaliśmy się od razu pod Potalę – legendarny pałac Dalajlamy. Trzeba przyznać, że miejsce naprawdę robi ogromne wrażenie. Nie jest przereklamowane. Człowiek, który widzi je po raz pierwszy, dosłownie staje jak wryty. Monumentalna budowla wznosi się nad miastem i dominuje w krajobrazie.

Wrażenie psuje jedynie obecność chińskich patroli i pomnik Chin, ustawiony dokładnie naprzeciwko głównego wejścia – symbol kontroli i propagandy. Mimo to Potala przyciąga uwagę i nie da się oderwać od niej wzroku.

Poruszanie się motocyklem po Lhasie przypominało jazdę po irańskich miastach – totalny chaos. Po tygodniach spędzonych na odludnych bezdrożach i w samotnych dolinach, trzeba było ponownie przestawić się na miejską dżunglę. Ruch, klaksony, brak zasad – trzeba było być czujnym.

Zasłużony odpoczynek w Lhasie

Po dotarciu do naszego hoteliku odstawiliśmy motocykle. Przez kolejne trzy dni poruszaliśmy się wyłącznie pieszo. Zarówno nam, jak i naszym maszynom, odpoczynek był niezbędny. W końcu nasze sprzęty dostały porządnie w kość – a i my byliśmy wyczerpani trudami ostatnich etapów.

Lhasa zachwyciła nas swoją atmosferą. W końcu trafiliśmy do miejsca, gdzie prawdziwie czuć buddyjskiego ducha Tybetu. Spacerując po mieście, chłonęliśmy każdy jego fragment – kolory, zapachy, świątynie, mnichów i modlitwy.

Przez kilka dni udało nam się zobaczyć najważniejsze zabytki Lhasy, w tym klasztor Ganden, położony tuż za miastem. Te miejsca na długo zapadną nam w pamięć. Mieliśmy pełną świadomość, że nie wiadomo, czy jeszcze kiedyś tu wrócimy. Tym bardziej chcieliśmy nacieszyć się każdą chwilą w duchowej stolicy Tybetu.

Żegnając Lhasę w strugach deszczu

Po kilku spokojniejszych dniach w Lhasie, pełnych duchowych i kulturowych przeżyć, nadszedł czas, by ruszyć dalej. Trochę żal było opuszczać to niezwykłe miasto, ale z drugiej strony czuliśmy zmęczenie miejskim zgiełkiem, hałasem i wszechobecną obecnością chińskiej administracji.

Poranek naszego wyjazdu przywitał nas deszczem i burzą. Od razu było jasne, że tego dnia pogoda nas nie oszczędzi. Założyliśmy więc stroje przeciwdeszczowe i ruszyliśmy w dalszą podróż motocyklową przez Chiny, tym razem kierując się już powoli w stronę granicy z Nepalem.

Trasa przez przełęcze Kamba La i Karo La

Tego dnia nie jechaliśmy główną trasą Lhasa–Shigatse, lecz wybraliśmy dłuższą, bardziej malowniczą drogę przez dwie przełęcze: Kamba La (4700 m) i Karo La (5100 m). Trasa prowadziła wzdłuż niezwykle pięknego jeziora Yamdrok, którego turkusowe wody kontrastowały z pochmurnym niebem.

Choć droga była już w pełni asfaltowa, ruch turystyczny zaskoczył nas intensywnością. Autokary i terenówki pełne chińskich turystów skutecznie uprzykrzały jazdę. Po dzikim zachodnim Tybecie i poprzednich etapach podróży, byliśmy już odzwyczajeni od tłumu. Nie tęskniliśmy za nim ani trochę, ale trzeba przyznać, że takie miejsca jak Gyantse zasługują na uwagę.

Gyantse – między stupą a duchowością

Do Gyantse dotarliśmy jeszcze przed falą turystów. Udało nam się spędzić chwilę w spokoju, porozmawiać z mnichami i wchłonąć atmosferę tego miejsca. Mnisi okazali się o wiele bardziej otwarci i przyjaźni niż ci, których spotkaliśmy w Lhasie. Było w tym coś szczerego i spokojnego.

Wspięliśmy się, w naszych niezbyt wygodnych motocyklowych butach, na siedmiopoziomową stupę. Nogi bolały niemiłosiernie, ale widoki wynagrodziły wysiłek. Gyantse to miejsce urocze, barwne i zdecydowanie warte odwiedzenia podczas podróży przez Tybet. Mimo że nie należy do ukrytych perełek, które szczególnie cenimy, zostawia po sobie bardzo dobre wspomnienie.

Podróż motocyklowa Chiny – odkrywanie klasztorów w okolicach Shigatse

To był jeden z najdłuższych i najpiękniejszych dni naszej podróży przez Tybet. Z całego centralnego Tybetu ten dzień podobał nam się najbardziej. Rano dotarliśmy do małego, nieturystycznego klasztoru Nartang, oddalonego zaledwie 10 km od Shigatse.

Mimo tak dogodnej lokalizacji, klasztor ten nie przyciąga wielu turystów – zupełnie nie rozumiemy dlaczego. To moje ulubione miejsce tego typu w Tybecie. Niewielki, ale dobrze zachowany, zawiera wszystkie typowe cechy buddyjskiej architektury. Mnisi byli serdeczni, otwarci i – co najważniejsze – niezmęczeni turystami.

Mogliśmy swobodnie porozmawiać, zapytać o tematy politycznie niewygodne i zrobić zdjęcia bez opłat za każdą klatkę. Największą atrakcją Nartang są STARE księgi – drewniane tabliczki z wypukłym pismem. Z takich właśnie ksiąg wykonywano kopie na pergaminie. Dzięki odwadze lokalnej ludności część z nich przetrwała rewolucję kulturalną.

Klasztory Gangchen i Sakya – duchowość poza szlakiem

Następnym przystankiem był klasztor Gangchen, również nieoblegany przez turystów, mimo że znajduje się blisko głównej drogi. Atmosfera była podobna jak w Nartang – spokojna, prawdziwie buddyjska. Cisza, brak telefonów, duchowa głębia – wszystko zgodne z naszym wyobrażeniem o Tybecie.

Po takich dwóch odwiedzinach byliśmy naprawdę szczęśliwi. Czuliśmy, że w końcu dotarliśmy do esencji buddyjskiego Tybetu. Deszcz nie psuł nam humoru. Dalsze 150 km trasy pokonywaliśmy już znajomą drogą, prowadzącą przez jedną przełęcz (4900 m) i wioski z piękną, buddyjską zabudową.

Nowością był czarny klasztor Sakya – jedyny taki w Tybecie. Choć częściowo zniszczony podczas rewolucji kulturalnej, nadal robił wrażenie. Trafiliśmy na rzadką ceremonię palenia darów. Wszyscy mnisi zebrali się na placu, a starusieńki prefekt prowadził modlitwy. Wrzucano dary do ogniska – trawy, masło jaka, zioła. Towarzyszyła temu muzyka i buddyjskie trąby. Ognisko niemal podpaliło stół prefekta, co wywołało trochę śmiechu. Niezapomniane przeżycie.

Podróż motocyklowa Chiny – zbliżenie do Himalajów i nocleg w Starym Tingri

Po Sakya opuściliśmy znane rejony. Wjechaliśmy na zupełnie nowy dla nas odcinek – słynną Friendship Highway, prowadzącą do Nepalu. Tuż za rozjazdem dróg musieliśmy pokonać przełęcz na wysokości 5260 m n.p.m. To jedna z najwyższych przełęczy tej trasy.

Na szczycie pogoda się pogorszyła – zaczęło padać, a potem nawet grad. Obawialiśmy się, że przyjdzie nam zjeżdżać po zamarzniętej nawierzchni. Na szczęście udało się przejechać, zanim wszystko zdążyło skuć lodem. Po drugiej stronie przełęczy droga była łatwiejsza. Otaczały nas suche, monumentalne góry przypominające zachodni Tybet.

W tle majaczył łańcuch Himalajów, ale niestety Mt. Everest był całkowicie zasnuty chmurami. Bardzo liczyliśmy, że choć na chwilę się pokaże. Dojechaliśmy do Starego Tingri – niewielkiej osady, z której roztacza się jeden z najlepszych widoków na Everest (nie licząc oczywiście bazy).

Dopiero o 21, gdy już zapadał zmierzch, zobaczyliśmy jego sylwetkę – wyraźnie odcinała się na tle nieba. W końcu – udało się! Choć tylko na moment. Następnego ranka góra znów była zasłonięta. Pokazał się za to Cho Oyu. I tak czuliśmy się wyróżnieni – w porze monsunów widok Everestu to nie codzienność. Miejscowi powiedzieli nam, że przez ostatnie trzy dni nie było widać nic.

Trudne odcinki i krajobrazowa niespodzianka

Droga ze Starego Tingri do Zhangmu chwilami przypominała zmagania z zachodnim Tybetem. Nie brakowało objazdów, niektóre z nich były piaszczyste. Część Friendship Highway nadal była w budowie, dlatego ruch był ograniczony i wymagał uwagi. Na szczęście nie napotkaliśmy trudności porównywalnych z tymi, które towarzyszyły nam w Zadzie.

Ten odcinek był jak przypomnienie, że podróż motocyklem po Chinach to nie tylko asfalt. Cieszyliśmy się z tej odmiany – znowu teren! Jedna z przełęczy miała ponad 5000 m n.p.m., ale brak asfaltu nie stanowił na szczęście wyzwania. Widoczność była ograniczona, ale udało się dostrzec część Shisha Pangmy. Cały główny łańcuch Himalajów nadal był zakryty chmurami.

Tropikalny szok klimatyczny – czy to jeszcze Tybet?

Za miejscowością Nyalam krajobraz niespodziewanie się zmienił. To był dla nas drugi tak silny szok klimatyczny podczas wyprawy – pierwszy przeżyliśmy na granicy armeńsko-irańskiej. Nagle, bez żadnej przełęczy, wszystko zrobiło się intensywnie zielone. Pojawiła się gęsta, tropikalna dżungla.

Strome zbocza otaczały nas z każdej strony. Wodospady i rwące strumienie spływały obok drogi. Przebijaliśmy się przez błotniste i kamieniste osuwiska. W dwóch miejscach trasa była zamknięta z powodu lawin kamieni. Nam udało się przejechać, choć z trudem. Mieliśmy wrażenie, że trafiliśmy do Azji Południowo-Wschodniej, nie Tybetu.

Ostatnia przeprawa przed granicą – motocykle w dżungli

Ostatnie trzy kilometry przed Zhangmu to była walka z żywiołem. Droga była jeszcze w budowie. Kamienie, błoto i potoki blokowały przejazd. Wszystkie samochody stały unieruchomione – niektóre od ponad ośmiu godzin. Nam pozwolono kontynuować. Pokonaliśmy ostatni, śliski odcinek nad przepaścią, z ulgą docierając do miasteczka.

Samo Zhangmu nie zachwyca. Nie czuć tu już klimatu Tybetu. To raczej mieszanka kultur – Nepalczyków, Chińczyków i Tybetańczyków, żyjących z przygranicznego handlu. Most Przyjaźni nad rzeką Bhote Kosi tętni życiem. Codziennie tysiące ciężarówek i ludzi przenosi tu towary.

Podróż motocyklowa Chiny – zasłużony odpoczynek i pożegnanie z Tybetem

Trafiliśmy na kilka zorganizowanych grup turystów, przemieszczających się z Lhasy do Katmandu. My mieliśmy pół dnia wolnego, więc Jurek postanowił przygotować motocykle do niższych wysokości. Rozkręcił maszyny i wyjął dynojety, które w Nepalu nie będą już potrzebne.

Do pracy przyłączył się Alvaro – motocyklista z Hiszpanii i kolekcjoner zabytkowych maszyn. Dzięki jego pomocy wszystko poszło sprawniej, choć prace trwały niemal do pierwszej w nocy. Ja spędziłam ten czas rozmawiając po hiszpańsku z jego żoną, Beatriz. Przesympatyczni ludzie.

Być może spotkamy ich jeszcze w Ladakhu – planują tam jechać na Enfieldach. Zhangmu było dla nas miejscem przygotowań do kolejnego etapu wyprawy. Przekroczenie granicy z Nepalem miało być symbolicznym pożegnaniem z Tybetem i zarazem początkiem nowego rozdziału.

Ciąg dalszy nastąpi…

Dołącz do nas w tej niesamowitej podróży z Polski do Indii. Raz lub dwa razy w miesiącu możesz się spodziewać publikacji kolejnej części naszej przygody. Dzięki temu poczujesz magię tamtych dni, odkryjesz piękno odwiedzonych miejsc i przeżyć wraz z nami wszystkie te niezwykłe chwile. Każdy wpis to nie tylko opowieść o przygodach, ale także o wyzwaniach, które napotkaliśmy na naszej drodze, o ludziach, których poznaliśmy i o kulturach, które mieliśmy szansę zgłębić.

Świat się zmienia, ale wspomnienia z naszych podróży pozostają wieczne. To, co przeżyliśmy, ukształtowało nas i wzbogaciło nasze życie o niesamowite doświadczenia, którymi chcemy się z Tobą podzielić. Każdy odcinek naszej podróży będzie dla Ciebie możliwością przeniesienia się w czasie i przestrzeni, do miejsc pełnych przygód, niespodzianek i pięknych krajobrazów.

Zapraszamy Cię do aktywnego uczestnictwa w tej podróży. Czekamy na Twoje komentarze i refleksje, a może i własne opowieści z podróży! Twoja historia może być inspiracją dla nas i dla innych czytelników. Podziel się z nami swoimi doświadczeniami, spostrzeżeniami i pytaniami. Wspólnie stworzymy społeczność pasjonatów podróży motocyklowych, gotowych dzielić się wiedzą i wspomnieniami. 🙂

Zobacz także

Poznaj wszystkie etapy naszej historycznej wyprawy motocyklowej z Polski do Indii. Czytaj więcej o Motocyklowej Wyprawie do Indii z Aleksandrą Trzaskowską.